ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΛΑΜΑ

4 Νίκος Νταμπίζας

Η επιτυχία της εθνικής μας ήταν μια δικαίωση που

νομίζω ότι η Ελλάδα έψαχνε όλ’ αυτά τα χρόνια.

Duśan Bajević

Γενικά η Δευτέρα είναι περίεγη μέρα, ύποπτη. Από πλευράς παραγωγικότητας στο χώρο εργασίας είναι ουσιαστικά μισή, αφού κατά κανόνα απ’ το διάλειμμα και μετά η απόδοση πιάνει το συνηθισμένο στάνταρ. Ο περισσότερος κόσμος παρουσιάζει πρόβλημα προσαρμογής και δυσκολεύται αφάνταστα να επεξεργαστεί τα σημάδια που του άφησε η αργία τού Σαββατοκύριακου. Η αλλαγή περιβάλλοντος, η διαφορερική ροή των πραγμάτων, η εντονότερη επαφή με την οικογένεια, η αθλήτική δραστηριότητα κι ένα σωρό άλλοι παράγοντες που μας βγάζουν για 48 ώρες απ’ τη καθημερινή ρουτίνα της εργάσιμης εβδομάδας, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογική μας καταστάση και προετοιμάζουν τον δρόμο για την κακοκεφιά της Δευτέρας. Αν σ’ όλ’ αυτά προστεθεί μάλιστα και το αποτέλεσμα του αγώνα της αγαπημένης μας ομάδας -ειλικρινά τώρα, το ίδιο αισθάνεστε μετά από ήττα στην έδρα σας και το ίδιο όταν έχετε αποσπάσει βαθμό εκτός απ’ τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας;- τα πράγματα γίνονται τόσο πολύπλοκα που είν’ αδύνατό να ερμηνευτούν δίχως την παρέμβαση ψυχαναλυτή. Οι Γερμανοί, απ’ τους πλέον φανατικούς λάτρεις της δουλειάς, αναγνωρίζουν το φαινόμενο της Δευτέρας, γι’ αυτό κι έχουν εισαγάγει τον ειδικό όρο: Montagsprodukt[1] για πράγματα που λόγω των πιο πάνω αιτίων παρεκκλίνουν απ’ την προκαθορισμένη νόρμα τους.

Η συγκεκριμένη εξ ορισμού αποφράδα μέρα είχε για μένα μια ξεχωριστή λάμψη, αφού τα σημαντικότερα γεγονότα του week end είχαν ευνοϊκή έκβαση για την αφεντιά μου. Το κύμα ευφορίας μου ξεκίνησε απ’ τον ηλεκτρικό, όπου στα πρωτοσέλιδα των πρωινών εφημερίδων δέσποζε η φωτογραφία του πανηγυρίζοντα Μπασινά με τους σχετικούς τίτλους:

«Hellas huldigt Rehhagel - Auftaktsensation: Griechenland stürzt Gastgeber Portugal durch einen 2:1-Sieg in Depression»
(Η Ελλάδα αποτίνει φόρο τιμής στον Ρέεχαγκελ - Έκπληξη στην πρεμιέρα: η Ελλάδα βυθίζει με τη νίκη της με 2-1 την διοργανώτρια Πορτογαλία σε κατάθλιψη.)

«Rehhagels Griechen entzaubern Portugal 2:1»
(Οι Έλληνες του Ρέεχαγκελ αφoπλίζουν την Πορτογαλία 2-1.)

-Ομολογώ ότι, ενώ ο ίδιος πολύ σπάνια αγοράζω εφημερίδα, είμαι μανιακός λαθραναγνώστης κι εκμεταλλεύομαι την εικοσάλεπτη διαδρομή ανάμεσα στο σπίτι και στο γρφείο για να κάνω την καθημερινή μου ενημέρωση. Συνέχισε την ανοδική του πορεία στην εταιρεία με τα λίαν κολακευτικά σχόλια των συνεργατών μου για την

ιστορική νίκη της Εθνικής μας, φυσικά υπό την καθοδήγηση τού δικού τους Όττο. -Είναι καταπληκτικό, πόσο πιο γρήγορα και πιο ευχάριστα δουλεύει κανείς κάτω από τέτοιες ιδεώδεις συνθήκες. Κι έφτασε στο ζενίθ του την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος, ύστερα από ένα σύντομο surfing στις διάφορες αθλητικές ιστοσελίδες. Μεταξύ άλλων μου λύθηκε επιτέλους κι η απορία του ενδέκατου παίχτη απ’ τη σύνθεση της ομάδας μας στο προκριματικό ματς με την Αρμενία που ακόμη βασάνιζε το μυαλό μου. Εκείνος ο ψηλός, βραδύκαυστος κι αγγουροειδής κομπάρσος δεν ήταν άλλος απ’ τον απόρθητο «πύργο» και πρωταγωνιστή της προχθεσινής μας νίκης Τραϊανό Δέλλα! Για κάμποση ώρα έμεινα με το στόμα ανοιχτό, σκεφτόμενος ότι αν δεν επρόκειτο για τον δαίμονα του πληκτρολογίου, υπήρξα πράγματι μάρτυρας ενός ακόμη θαύματος, αυτού που λέμε: τέλεια μεταμόρφωση. Όλα έδειχναν ότι με παει ώσπου το μάτι μου έπεσε τυχαία στο μεγάλο ημερολόγιο που κρέμεται στον τοίχο κι όπου ο καθένας μας σημειώνει με διαφορετικό χρώμα τις μέρες των διακοπών του. Διαπίστωσα τότε με τρόμο ότι η δική μου γαλάζια γραμμή δεν άρχιζε την επομένη του τελικού όπως εσφαλμένα νόμιζα, αλλά δυο βδομάδες νωρίτερα! Μια γρήγορη αναδρομή στην αίτηση αδείας απλώς επιβεβαίωσε τους φόβους μου και το μόνο που μου απέμεινε, ήταν να κάνω την κατ’ Αρκάν «αυτοκριτική» μου. Εξετάζοντας την ημερομηνία υποβολής κατάλαβα στο που οφειλόταν το λάθος μου και γέλασα από μέσα μου κουνώντας πέρα-δώθε το κεφάλι: 24 Μαΐου 2004, μέρα Δευτέρα...

Μπορεί να ’μαι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, καμιά φορά μέχρι κατάντιας, αλλά το πάθος μου δεν ξεπέρασε ποτέ την άνεση του καναπέ και τις διαστάσεις της τηλεόρασης. Ξοδεύω με σχετικά καθαρή συνείδηση τα δύο τρίτα του ελεύθερου χρόνου μου στριφογυρίζοντας με νευρικότητα στη θέση μου και κοιτώντας κάθε είδους ανιαρό κλωτσοσκούφι, μόνο και μόνο για να δω τη μπάλλα στα δίχτυα έστω και στη λάθος εστία από γκελα αμυντικού. Η επί το πλείστον εκνευριστικά μονότονη περιπλάνηση της στρογγυλής θεάς πάνω στα καλοκουρεμένα χωράφια έχει καταπραϊντική επίδραση στον οργανισμό μου. Μοιάζει με την εισβολή του αλκοόλ στις φλέβες ή με το μπούκωμα των πνευμόνων απ’ τον καπνό τού τσιγάρου. Είν’ ένα είδος ναρκωτικού με μια εντελώς απρόβλεπτη επίδραση στη ψυχοσωματική μου κατάσταση, που φτάνει από πλήρη ψυχική ευεξία, μέχρι οξεία κατάθλιψη. Αιτία όλου αυτού του συμπλέγματος δεν είναι βέβαια ο αγώνας που παρακολουθώ αλλά ο τρόπος που τον παρακολουθώ. Κάθε νορμάλ οπαδός ενδιαφέρεται για τα παιχνίδια της ομάδας του και συμπάσχει ανάλογα με τ’ αποτελέσματά τους. Ματς άλλων συλλόγων του είναι λίγο πολύ αδιάφορα, εκτός αν έχουν άμεση σχέση με την πορεία της αγαπημένης του ενδεκάδας στο κυνήγι κάποιου τίτλου. Το κακό μ’ εμένα είναι ότι δεν είμαι οπαδός ενός συγκεκριμένου σωματείου, πράγμα που κανονικά θα ’πρεπε να ’ναι πλεονέκτημα, αφού θεωριτικά θα μ’ απάλλασσε από κάθε είδους οδυνηρές συνέπειες που συνδέονται μ’ αυτό το γεγονός. Αντίθετα μεταμορφώνομαι σ’ οπαδό της μιας απ’ τις δύο ομάδες που τυχαίνει να δω να παίζουν έστω και για 10 δευτερολέπτα στις ειδήσεις! Είναι απίστευτο με τι ταχύτητα βάζω την δύναμη της συμπάθειάς μου στις υπηρεσίες κάποιας κωλοπετεινίτσας απ’ τις Φαρόες Νήσους για ν’ αμειφθώ ή να τιμωρηθώ ανάλογα με το που θα τοποθετήσω την προτίμησή μου. Περιττό δε να πω, ότι μια απερίγραπτη εσωτερική παρόρμηση με σπρώχνει στο 95% των περιπτώσεων να υποστηρίξω το underdog, μ’ αποτέλεσμα να βρίσκομαι μια ζωή απ’ τη μεριά του χαμένου. Παιδική αφέλεια ή ενήλικος μαζοχισμός; Αφήνω την απάντηση στην κρίση σας.
«Ωραία, είν’ ανάγκη κι εσύ να διαλέξεις ντε και καλά μια ομάδα; Κι άμα διαλέξεις, χάθηκε να πας μ’ αυτήν που είναι φαβορί;». Μια πολύ λογική ερώτηση. Αμ έλα που σ’ αυτό το είδος παιχνιδιού δεν υπάρχει λογική ή τουλάχιστον δεν υπάρχει σίγουρη πρόβλεψη εκτός απ’ το ότι η «ομάδα μου» γνωρίζει σχεδόν πάντα την ήττα.

Είχαμε μπει πλέον στο δεύτερο ημίχρονο της σχετικής περιφοράς του ήλιου γύρω από τη γη και εξουθενωμένος απ’ το κοπιαστικό οκτάωρο για την εξασφάλιση του άρτου, σωριάστηκα στον καναπέ και πάτησα το κουμπί για ν’ ανάψουν τα θεάματα. Στις ειδήσεις των οκτώ πληροφορήθηκα για τη λευκή ισοπαλία των «Ατσούρι» με τους Δανούς, που από μια καλή προαίσθηση δεν θεώρησα απαραίτητο να κάτσω να δω, με τo σημαντικότερο highlight της να εξελίσσεται μετά το σφύριγμα της λήξης. Το ιταλικής καταγωγής ίνδαλμα της νεολαίας Φραντσέσκο Τόττι γνωστό για την ευστοχία του, παρασυρμένο απ’ τη ζωώδη φύση του ανθρωπίνου είδους κι επεκτείνοντας την θεωρία του Δαρβίνου σχετικά με την προέλευσή μας, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα έμπρακτα τη φυσική μας συγγένεια με το λάμα, έφτυσε μ’ ένα εντυπωσιακό γύρισμα της γλώσσας, αστραπιαίο πέρασμα απ’ τον ουρανίσκο και πρόταση των χειλιών σε τέλειο κύκλο συνοδευόμενη από δυναμική κίνηση του κεφαλιού προς τα μπρος, τον αντίπαλό συνάδελφό του Κρίστιαν Πάολσεν κατάμουτρα! Η πράξη του αυτή, όχι μόνο κόστισε την τιμωρία του με αποκλεισμό τριών αγώνων, αλλά τον έθαψε ανεπανόρθωτα στα μαύρα κατάστιχα των φιλάθλων, παρά την αξιόπιστη μεταμέλειά του. Η «εκδίκηση του λάμα» δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και οι ρίζες της συμβαδίζουν μ’ εκείνες του ποδοσφαίρου. Ένα απ’ τα γνωστότερα τηλεοπτικά ντοκουμέντα χρονολογείται απ’ το 1990, στο Μοντιάλε της Ιταλίας, όταν σ’ ανάλογη περίπτωση ο Γερμανός προπονητής, και τότε παίχτης, Ρούντι Φέλλερ είχε πέσει θύμα του Ολλανδού Φρανκ Ράικαρτ, μ’ αποτέλεσμα να του ζητήσει έντονα το λόγο και να δει, όπως κι ο αντίπαλός του την κόκκινη κάρτα.

Ο βραδινός αγώνας δεν συντέλεσε και πολύ στο φτιάξιμο του κεφιού μου, που μετά τη διαπίστωση του πρωινού λάθους με τις διακοπές βρισκόταν σε χαμηλά επίπεδα. Στην στενοχώρια μου απ’ την αβεβαιότητα στο πώς και πού επρόκειτο να δω την περισσότερο ενδιαφέρουσα νοκ-άουτ φάση του τουρνουά, ήρθε να προστεθεί κι η ισοπέδωση τού κρυφού φαβορί μου, της Βουλγαρίας, με πέντε μπαλλάκια από μια εκπληκτική Σουηδία. Οι Σκανδιναβοί έχοντας στις τάξεις της ενα φανταστικό, αεροδυναμικά κουρεμένο Χένρικ Λάρσσον, σκόραραν σχεδόν σε κάθε επίθεση. Οι δόλιοι οι γείτονές μας πιάστηκαν μ’ όλη τη σημασία της λέξης στον ύπνο, αν κι άξιζαν πραγματικά καλύτερης τύχης, αφού έμειναν στο μηδέν παρ’ ότι δημιούργησαν ισάριθμες ευκαιρίες με τους αντιπάλους τους. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν ότι έβαλε γκολ, έστω και με πέναλτυ, η μεγάλη μου αδυναμία, ο γιουγκοσλαβικής καταγωγής Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, ο άχαρος ψηλός με τα χρυσά παπούτσια και το παιδικό πρόσωπο. Μια ακόμη Δευτέρα ανήκε ευτυχώς στο παρελθόν και την επομένη ξημέρωνε η μέρα της Γερμανίας!


[1] Δευτεριάτικο προϊόν.