Πανό απ’ την υποδοχή της
Αν κάτι μου ’λειψε όλον αυτο τον καιρό ήταν η ενημέρωση, μια και τα τσέχικά μου δεν είναι και τα καλύτερα. Δεδομένου δε ότι η 5η Ιουλη -Μεθοδίου και Κυρίλλου, είναι για τους Τσέχο-Σλοβάκους μέρα αργίας, έπρεπε να περιμένω 24 ολόκληρες ώρες πριν πάρω εφημερίδα για να ξεχαρμανιάσω λίγο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είχα διαλέξει τη λάθος χώρα για να κάνω διακοπές, αφού στο νότο συνέβαιναν πράματα και θάματα κι εγώ ήμουν στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Δυστυχώς οι δυο βδομάδες μετά τον τελικό, μου στέρησαν από πρώτο χέρι όλο αυτό το πανδαιμόνιο που ’γινε στην Ελλάδα και φυσικά τις αντιδράσεις του υπόλοιπου κόσμου. Έτσι όταν την Τρίτη χάζεψα τις φωτογραφίες απ’ την υποδοχή των διεθνών με πήρε το παράπονο, γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε τις λεζάντες. Δέκα μέρες αργότερα βάζαμε πλώρη για το Μόναχο, που για μένα σήμαινε τέλος των διακοπών, για την δε υπόλοιπη οικογένεια μια βδομάδα με τα ξαδέρφια τους.
Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν βρέθηκα πάλι επί βαυαρικού εδάφους ήταν να φορέσω τη φανέλλα, σε μια προσπάθεια ανοιχτής διαδήλωσης του καινούργιου ποδοσφαιρικού status quo. Η ενέργειά μου πέρασε εντελώς απαρατήρητη, πράγμα που μ’ έκανε να ανησυχήσω σκεφτόμενος ότι ή το έκαναν επίτηδες για να με πικάρουν ή ότι ο κόσμος έχει όντως πολύ σοβαρότερα προβλήματα που τον απασχολούν, απ’ το ποιος είχε βγει πρώτος στο προ πολλού ξεχασμένο Πανευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Μια ματιά στην εφημερίδα μ’ έπεισε ότι επρόκειτο μάλλον για το δεύτερο, αφού δεν είχε βρεθεί ακόμα ο κατάλληλος εκλέκτορας που θα οδηγούσε την Εθνική τους στο ΠΚ του 2006, που ένας Κάιζερ ξέρει πώς, θα διεξαγόταν στη χώρα τους. Σ’ εμάς κάτι τέτοιο θα ’δινε σίγουρα τροφή γι’ ατέλειωτες συζητήσεις στον αθλητικό τύπο -που δεν είναι κι ευκαταφρόνητος μια και κάθε τρίτος Έλληνας είναι και σπορ-ρεπόρτερ, άντε να γέμιζε και τις σχετικές στήλες του κανονικού. Εδώ το ζήτημα παίρνει διαστάσεις εθνικού θέματος που μόνο με την εκλογή του νέου Πάπα μπορεί να συγκριθεί! Όλος αυτός ο ντόρος μου δίνει φυσικά το δικαίωμα να ισχυριστώ, ότι το πόστο του προπονητή της Nationlamannschaft είναι το δεύτερο σε σπουδαιότητα μετά από κείνο του Καγκελάριου.
Την άλλη μέρα εξαφανίστηκα στο βιπλιοπωλείο του αεροδρομίου, ψάχνοντας για υλικό που θα γεφύρωνε ένα μέρος έστω, αυτών που είχαν διαδραματιστεί κατά την διάρκεια της απουσίας μου. Ελλείψει επικαίρων περιοδικών, κοίταξα για τίποτα βιβλία που προς μεγάλη μου έκπληξη υπήρχαν κατά κόρον! «Τι σου είναι η ψηφιακή τεχνολογία» απόρησα με δέος «την επομένη κιόλας του τελικού μπορείς να ξαναζήσεις όλο το έργο μ’ όλες τις λεπτομέρειες και τα παραλοιπόμενα σ’ ένα συνοπτικό τόμο!». Άφησα για λίγο την φαντασία μου να κάνει ένα μακροβούτι στις πολύχρωμες φωτογραφίες, τα πυκνογραμμένα κείμενα και τα λεπτομερή στατιστικά στοιχεία νοιώθοντας πάντα την ίδια συγκίνηση και το ίδιο ρίγος, λες και τα γεγονότα διαδραματίζονταν εκείνη την ώρα μπροστα στα μάτια μου. Επέλεξα με πολλή δυσκολία ένα, αν και θα ’θελα ν’ αγοράσω και τα 5, και βιάστηκα να χωθώ στη θέση μου για να το καταβροχθήσω.
Τα 55 λεπτά της πτήσης πέρασαν τόσο γρήγορα που ώσπου ν‘ απογειωθώ, προσγειώθηκα. Πριν βγω στην αίθουσα των αφίξεων δεν παρέλειψα να βάλω το γαλάζιο μπλουζάκι για να κάνω έκπληξη στον Klaus που μου ’χε υποσχεθεί πως θα ’ρχόταν να με πάρει. Αυτός που τελικά εξεπλάγη ήμουν εγώ, αφού διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν ήταν εκεί αλλά όλοι όσοι ήταν, με «τρώγανε» με τα μάτια τους. Και με το δίκιο τους βέβαια οι άνθρωποι, αφού είχαν τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά ένα βέρο Πρωταθλητή Ευρώπης ή για την ακρίβεια μια σχεδόν πιστή απομίμηση ενός. Μόλις τον είδα να εμφανίζεται απ’ την περιστρεφόμενη πόρτα, τον υποδέχτηκα μ’ ένα:
«Μια ωρίτσα μ’ έχεις στημένο,
δε μπορώ, άλλο πια να περιμένω!»
που τον έκανε να σκάσει στα γέλια καθώς μ’ έσφιγγε δυνατά στους πληθωρικούς κοιλιακούς του. Περιττό να σας πω ότι παρά την καλοκαιρινή του περιπέτεια, το πρόσωπό του άστραφτε λες και το St. Pauli είχ’ ανέβει δυο κατηγορίες σε μία σαιζόν! Στο δρόμο ανταλλάξαμε τα νέα μας, δοξάσαμε γι’ άλλη μια φορά τον Όττο και τ’ «ασκέρι» του και πριν χωρίσουμε, τον πλήρωσα για τον κόπο του με το τσέχικο «λάφυρο» που είχα φέρει ιδικά για κείνον.
Οι επόμενες μέρες ήταν για μένα ένα όνειρο που δεν έλεγε, μα ούτε κι ήθελα να τελειώσει. Αρχίζοντας απ’ την δουλειά με τους συναδέλφους να είναι διαχυτικοί όσο ποτε, μέχρι τον ποδοσφαιρικό σύλλογο της γειτονιάς, όπου οι «Ζαγοράκηδες» κι οι «Χαριστέες» (μα πότε πρόλαβαν κιόλας τα κωλόπαιδα;) έκαναν θράυση, τα συγχαρητήρια κι οι έπαινοι έδιναν κι έπαιρναν. Επιτέλους είχα βρει κι εγώ μιαν υπόσταση, με υπολόγιζαν, μ’ έπαιρναν στα σοβαρά, ήμουν ή τουλάχιστον ανήκα στη φυλή των Πρωταθλητών Ευρώπης. Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ το να σε δείχνουν όλοι λες και είσαι κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, μόνο και μόνο γιατί κάτι τρελλόπαιδα απ’ τη χώρα σου σήκωσαν εν’ ασημένιο κύπελλο, ενώ εσύ ήσουν διακοπές και δεν φέρεις ουδεμία ευθύνη. Καμιά φορά η τύχη δουλεύει για σένα σε τελείως ανύποπτες στιγμές βγάζοντάς σε απ’ την αφάνεια και κάνοντας τη ζωή σου άνω κάτω δίχως λογική εξήγηση. Ήξερα το συναίσθημα από πρώτο χέρι, αφού πριν από τέσσερα χρόνια είχα βρεθεί ο ίδιος στη θέση του Όττο, όταν η όμάδα των γιων μου είχε βγει, ανάμεσα από άλλες 260 κόντρα σε κάθε λογική, πρωταθλήτρια Αμβούργου στην κατηγορία μέχρι 11 ετών.
Είναι φοβερό με ποια ταχύτητα διαδίδεται η πληροφορία στις μέρες μας κι είναι ευχής έργο το ότι ο λαβύρινθος του Ιnternet την φέρνει κατευθείαν στο δωμάτιό σου. Έτσι δεν χρειάστηκα παρά μερικές ωρίτσες surfing για να συμπληρώσω κάποια κενά που είχα πάνω στο θέμα «οι Έλληνες και το Euro». Κατ’ αρχήν διαπίστωσα ότι δεν υπήρξε συμπατριώτης μας ανά την υφήλιο που να μην εκδηλώσει τη χαρά και την ικανοποίησή του για το επίτευγμα της Εθνικής. Η ατμόσφαιρα θύμιζε μέρες του ‘87, όταν τα παιδιά του μπάσκετ είχαν κάνει τότε το μεγάλο «μπαμ», καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Κι όπως είναι φυσικό απ’ τα εύγε και τους πανηγυρισμούς δεν έλειψαν -όπως πάντα σε παρόμοιες περιστάσεις- η πολιτεία κι ο κλήρος.
Πως να μη νοιώσεις εθνική έπαρση όταν σύσσωμη η ηγεσία της χώρας απ’ την οποία προέρχεσαι, ταυτίζεται «ψυχή τε και σώματι» με τους πρωτεργάτες που σήκωσαν το βαρύτιμο έπαθλο, ενω οι ίδιοι δεν σήκωσαν όχι μύγα αλλά ούτε ψύλλο στο σπαθί τους; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την χαρακτηριστική καυστικότητα που τον διακρίνει, κατακεραύνωσε όλους όσους προσπάθησαν ν’ αμαυρώσουν τη νίκη μας υποστηρίζοντας πως είχαμε παει το παιχνίδι πίσω στα χρόνια του Μιλτιάδη. Τη στιγμή που ο πρώτος πολίτης της χώρας εντυπωσιάζει όχι μόνο με τη διαλεκτική, αλλά και με τις βαθιές γνώσεις του πάνω σε θέματα ανυντικής τακτικής της σύγχρονης ποδοσφαίρισης, πως μπορεί να υστερούν οι υπόλοιποι; Άλλωστε το είπε λακωνικότερα των Λακεδαιμονίων κι ο ίδιος ο θεμελιωτής του θριάμβου Όττο Ρέεχαγκελ:
«Παίζει μοντέρνα αυτός που κερδίζει» τελεία και παύλα! Τ’ αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως. Ο πρωθυπουργός έλαμψε δια της παρουσίας του στην πρώτη γραμμή όταν η πατρίς το απαίτησε, δίνοντας το καλό παράδειγμα, ιδίως σ’ όσους φρόντισαν να βρίσκονται σ’ άδεια, ονόματα δε λέμε... Απ’ την άλλη αιφνιδίασε με συμβουλές βγαίνοντας απ’ αριστερά τόσο προς την εργατική τάξη, των παιχτών:
«Μπορείτε να κάνετε καλά συμβόλαια. Τσακίστε τους!», όσο και προς τ’ αφεντικά:
«Μην σκεφτείς να πας στην εθνική Γερμανίας. Μ’ ένα Μπάλλακ δεν έρχεται η άνοιξη.» Μ’ αποκορύφωμα βέβαια τα παρηγορητικά του λόγια προς τον Πορτογάλο ομόλογό του:
«Εσείς πήρατε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ε μην τα θέλετε κι όλα δικά σας!» Αυτό που με σόκαρε λίγο ήταν οι σαδιστικές τάσεις της αναπληρώτριας υπουργού Πολιτισμού, που απείλησε να δέσει τον άμοιρο Όττο, ως άλλο Προμηθέα, απ’ το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα για να μη φύγει, αλλά ησύχασα αμέσως όταν έμαθα ότι επρόκειτο μόνο περί λεπτού χιούμορ. Για να μη ξεχνάμε και την αυθόρμητη συμβολή της Δημάρχου Αθηναίων ν’ αναλάβει αφιλοκερδώς την μετάφραση των διαλόγων με τον Γερμανό εκλέκτορα κατά την διάρκεια της σεμνής τελετής προς τιμήν της Εθνικής στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Αυτή η τελευταία έγινε στόχος κριτικής απ’ όλες τις πλευρές, εκτός βέβαια απ’ τον «φίλαθλο» κόσμο, που απ’ ότι διάβασα, θα πρέπει να το γλέντησε κανονικά, παρά την πολύωρη καθυστέρηση και τη σχετική ταλαιπωρία.
36 χρόνια είχε ν’ αναστενάξει το Καλλιμάρμαρο. Aπ’ το θρυλικό 89-82 της ΑΕΚ επί της Σλάβια Πράγας για το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης στο μπάσκετ. Ένα παιχνίδι που μου ’χει μείνει αξέχαστο αφού ήμουν ένας απ’ τους 80.000 τυχερούς που ήταν μέσα. Τελικά έχω την εντύπωση πως εμείς οι Έλληνες χρησιμοποιούμε τα χέρια και το κεφάλι μας καλύτερα απ’ τα πόδια μας. Ο λαός είχε παει για ν’ «αγγίξει» λίγη δόξα σαν επιβράβευση των κόπων του και να δει επί τέλους από κοντά το τρόπαιο που αυτός και μόνο δικαιούται, αφού τόσα χρόνια το «σηκώνει» στις πλάτες του με πίκρες κι αργύρια. Όπως φαίνεται όμως τις ίδιες προθέσεις εκδήλωσαν και πλείστοι επώνυμοι που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία προς ίδιον όφελος. Ελπίζω οι επιτήδειοι να διαπίστωσαν ότι άλλο η αθλητική ιδέα κι άλλο η ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Την παράσταση έκλεψε πάντως προσκεκλημένος επιφανής ρασοφόρος, ό οποίος παρά την απειρία του περι τα ποδοσφαιρικά, πέτυχε αυτό που δεν είχαν καταφέρει αρκετοί διακεκριμένοι συνάδελφοι του Ρέεχαγκελ στην Πορτογαλία. Τον έκανε, αν και αλλόθρησκο, να προσκυνήσει! Όσο για το πάθημα του αυτοσχεδιάζοντα γνωστού και κατά τ’ άλλα πολύ διακεκριμένου τηλεσχολιαστή καλλιτεχνικών και αθλητικών εκπομπών σε ρόλο κονφερασιέ, έχω να πω ότι δυστυχώς βρέθηκε εντελώς εκτός τόπου και χρόνου κι ας μου επιτραπεί η έκφραση: «τα ’θελε και λίγο ο κώλος του!» Φυσικά η κερκίδα δεν έχει την ανάγκη ανιματέρ και ξέρει πότε και σε ποιούς θ’ απευθύνει τα μηνύματά της, ενώ γνωρίζει επίσης πολύ καλά τι έχει ο τσολιάς κάτω απ’ τη φούστα κι ότι το κύπελλο δεν είναι «τιμημένο» ,όπως το θέλει η «επίσημη» Ελλάδα, ούτε «ευλογημένο», όπως βολεύει την εκκλησία, μήτε «ονειρεμένο», κατά την ελίτ, αλλά έτσι ακριβώς όπως το πρωτοσύνθεσαν οι ευρηματικοί ΠΑΟΚτζήδες και μάλιστα με «γάμα» κεφαλαίο! Έχω καταλήξει στο συνπέρασμα πως ό,τι καλό βγαίνει σ’ αυτή τη χώρα προέρχεται απ’ τον βορρά. Αλήθεια, φαντάζεστε μια σύσκεψη κορυφής ανάμεσα σε φιλάθλους του St. Pauli και του δικέφαλου της Θεσσαλονίκης; Pa-πάδες θα ’βγαζαν! Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Έτσι είν’ αυτές οι μαζικές εκδηλώσεις όπως η εν λόγω, που κατά την γνώμη του υφυπουργού Πολιτισμού δεν θα ’θελε να «είναι αστυνομοκρατούμενη». Ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο των διοργανωτών κι έχουμε παρατράγουδα που καταλήγουν σε σουξέ.
Τα κανάλια τα κατάφεραν πάλι να μας κουφάνουν, παίρνοντας συνεντεύξεις ακόμη κι από προ πολλού αποβιώσαντες συγγενείς ποδοσφαιριστών, παρασυρμένοι μάλλον απ’ το σύνθημα: «Το Ευρώ και νεκρούς ανασταίνει!» Καταλαβαίνω ότι σαν μεσογειακοί είμαστε λαός εκδηλωτικός, ο οποίος δεν παραλείπει να δείχνει τα αισθήματά του. Ειμαι όμως της γνώμης ότι κάπου υπερβήκαμε τους εαυτούς μας. Αναφερόμενος στους περίφημους «φτωχούς περιγραφείς του μεγάλου θαύματος» ραδιοφωνικούς και μη, έχω μεν πλήρη κατανόηση για τον αυθόρμητο ενθουσιασμό τους, αλλά παρ’ όλο τον οίστρο και το εθνικίστικό τους παραστράτημα πρέπει να διευκρινίσω, πως μεν οι Γάλλοι, ποδοσφαιριστές και μη, δεν είναι «σαρδέλλες» κι εμείς απλώς τους κερδίσαμε στη μπάλλα, δεν τους «σκίσαμε». Ο δε Ζιντάν, μπορεί να μην είναι Ζαγοράκης, αλλά παραμένει ένας παίχτης παγκοσμίου κλάσσεως -όσο κι αν τον μίσησα στιγμιαία για την γκολάρα του εναντίον της Λέβερκουζεν που μας έκλεισε το σπίτι στον τελικό της Γλασκώβης το 2002.
«Να σέβεστε τους αντιπάλους σας» παρατήρησε εύστοχα ο Γερμανός προπονητής, έχοντας πλήρη γνώση του πόσο γρήγορα καβαλάμε το καλάμι. Aφήστε πάλι αυτό το καινούργιο φρούτο της έξαλλης κορώνας στα γκολ, που είναι ίδιον των λατινοαμερικάνων κι εκτός του ότι δε μας παει, ακούγεται σαν φτωχή απομίμηση του αυθεντικού:
«γκόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!»
Τέλος απ’ την μονότονη ποικιλία των τίτλων του ημερησίου τύπου ξεχώρισα το: «ΤΡΕΛΛΑΣ», που νομίζω ότι αποδίδει πλήρως τον τρόπο ζωής μιας ολόκληρης χώρας.
Παρακολουθώντας τον τελικό έκ των υστέρων με την ησυχία μου για πρώτη φορά από DVD, συγκινήθηκα και δονήθηκα, όταν πλάι στον κύριο σχολιαστή άκουσα μια παλιά γνώριμη φωνή, που διατηρώντας ακόμη την ίδια αρχοντιά όπως και τότε, με πήγε 40 χρόνια πίσω, άντε 38! Για μένα όχι μόνον ο πρωτοπόρος αλλά κι ένας απ’ τους ελάχιστους Έλληνες σπήκερ που ήξερε από παλιά πως δεν χρειάζεται να κάνει κανείς ραδιοφωνική περιγραφή στην τηλεόραση. Να ’ναι καλά ο ανθρωπός να τον ακούσουμε κι απ’ τη Γερμανία το 2006!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου