Εμείς θα παίξουμε αυτό που ξέρουμε
και από κει και πέρα ότι βγει.
Άγγελος Μπασινάς
Αυτό που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη στην βορειοδυτική Τσεχία είναι οι συνεχείς εναλλαγές του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος, όπου κυριαρχούν το βαθύ πράσινο και τα βραχώδη όρη. Ο «παράδεισος» της Βοημίας εκτός απ’ τα κρύσταλλά του, φημίζεται επίσης για την κουζίνα, τα κεραμεικά και την ηρεμία των κατοίκων του. Φυσικά εμένα μ’ απασχολούσαν τα δικά μου «βουνά», αφού η διακοπές με αντίσκηνο συνεπάγονται μπόλικη δουλειά κι αρκετό στρες, μ’ αποτέλεσμα να μένει ελάχιστος χρόνος για ονειροπόλημα. Ο πρώτος μας καταυλισμός ήταν στην Στάρα Ολένσκα (κοντα στην πόλη Ντιέτσιν) στις όχθες μιας θαυμάσιας λίμνης. Μια σημαντική διαπίστωση που έκανα εξαρχής, ήταν ότι οι άνθρωποι εκεί δεν ζουν με το άγχος του χρήματος και ξέρουν ν’ απολαμβάνουν την φυσική ομορφιά της χώρας τους. Να φανταστείτε ότι πέρασαν πάνω από δώδεκα ώρες απ’ τη στιγμή που μπήκαμε στο camping δίχως κανείς να μας ζητήσει να τον πληρώσουμε... Καθώς τα πρώτα αστέρια έκαναν την εμφάνισή τους στον μελανό στερέωμα και τα παιδιά ξαμολήθηκαν για να βρουν παρέα για παιχνίδι, έκατσα λίγο να ξαποστάσω απ’ την κοπιαστική μου μέρα, ενώ το έτερο ήμισυ χώθηκε στις σελίδες κάποιου μυθιστορήματος. Μες στη γλυκιά ηρεμία που διέκοπταν κάθε τόσο τα ξεφωνητά των μικρών, άρχισα να καταστρώνω σιγά σιγά το πρόγραμμα των επομένων ημερών. Το διήμερο διάλειμμα που μεσολαβούσε μέχρι τον πρώτο ημιτελικό ήταν ότι έπρεπε για να ξεκουραστώ λίγο απ’ το καθημερινό στρες των αγώνων και ν’ ασχοληθώ επιτέλους με την οικογένειά μου. Παρ’ όλ’ αυτά σιγουρεύτηκα ότι στην περιοχή υπήρχαν τρεις-τέσσερις Ολλανδοί με τροχόσπιτα και τηλεόραση, όπου θα μπορούσα να δω εν ανάγκη το πρώτο ματς. Εμείς παίζαμε την Πέμπτη κι ως τότε «είχ’ ο Θεός». Άλλωστε δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα, αφού οι ντόπιοι είχαν άμεσο ενδιαφέρον για τον αγώνα. Όλως παραδόξως είχα βρεθεί στη χώρα του αντιπάλου μας για μια θέση στον τελικό, κι είχα όλο τον καιρό για να γνωρίσω καλύτερα τόσο την ίδια, όσο και τους κατοίκους της ώστε να ξέρω από πρώτο χέρι με ποιούς είχαμε να κάνουμε.
Επόμενος σταθμός ήταν η πρωτεύουσα της Τσεχίας, κι έτσι Τετάρτη πρωί τα μαζέψαμε βάζοντας πλώρη για το νέο προορισμό μας. Mετά από τετράωρη περιπλάνηση φτάσαμε στο χωριό Όστρα, καμιά εικοσαριά χιλίομετρα βορειοανατολικά της Πράγας, και καταλύσαμε σε μια τεράστια έκταση για κατασκήνωση όπου περνούν τα Σαββατοκύριακά τους επί το πλείστον πρωτευουσιάνοι. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν το ιδανικότερο μέρος για ν’ αράξουμε, αλλά η ανακάλυψη έγχρωμης τηλεόρασης στο μπαρ στάθηκε αρκετή για να με πεισει ότι αυτός θα ήταν ο τόπος των ημιτελικών. Το σούρουπο που έπεφτε αργά αργά σαν την ψιλή βροχή που το συνόδευε, μας πρόλαβε την ώρα που επιστρέφαμε απ’ τον απογευματινό μας περίπατο. Το ρολόι έδειχνε οχτώ και τέταρτο καθώς μια αλλόκοτη ανησυχία, που γρήγορα έδωσε τη θέση της σ’ ένα έντονο αίσθημα πείνας, άρχισε ν’ απασχολεί το στομάχι μου. Εγκατέλειψα από νωρίς την ιδέα πως θα προλάβαινα τον αγώνα απ’ την αρχή, αφού ήταν ήδη παρά είκοσι και το φαΐ αργούσε να γίνει ερεθίζοντας ακόμη περισσότερο το νευροεντερικό μου σύστημα. Βάζοντας στόχο να δω τουλάχιστον το δεύτερο ημίχρονο, καταβρόχθισα βιαστικά τη μερίδα μου κι άρχισα να πλύνω με ταχύτητα τα πιάτα, αφού πρώτα έστειλα τα παιδιά σαν προσκόπους στην τηλεόραση. Με πήγαινε «μία-μία» και δε μ’ έπαιρνε με τίποτα να λουφάρω αν ήθελα να παρακολουθήσω την δική μας μονομαχία την άλλη μέρα και μάλιστα απ’ το πρώτο λεπτό. Το ποιον θα υποστήριζα εκείνο το βράδυ είχε από καιρό αποφασιστεί, μια και δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακερδίσουμε τους Πορτογάλους, αν τύχαινε να περάσουμε στον τελικό.
Φτάνοντας με καθυστέρηση δύο ακαδημαϊκών τετάρτων, διαπίστωσα ότι η «κερκίδα» περιοριζόταν στα παιδιά μου κι άλλους τρεις νεαρούς, που έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την μπύρα που σιγόπιναν καλαμπουρίζοντας, παρά για το ματς. Μου ’κανε μεγάλη εντύπωση, πως ένας λαός με τις δική τους ποδοσφαιρική παιδεία δεν έιχε καν την περιέργεια να μάθει τον αντίπαλό του στον τελικο, αλλά το απέδωσα στο γεγονός, ότι μάλλον κρατούσαν τις δυνάμεις τους για το πάρτυ τη επομένης. Δεν είχα φτάσει καλά καλά, κι φωνή του «μεγάλου» με πληροφόρησε για τη «ζημιά» που είχε κάνει ο Ρονάλντο πριν από πέντε λεπτά. Σούφρωσα τα φρύδια σφίγγοντας με δυσφορία τα χείλη. Η παράδοση των «χαμένων» γκολ δεν έλεγε να μ’ εγκαταλειψει, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τη γκίνια μου σ’ αυτό το Euro. Το παιχνίδι βρισκόταν στο φόρτε του κι οι φάσεις μπρος στις δύο εστίες εναλλάσσονταν συνεχώς σαν να ’βλεπα παρτίδα τέννις! Στη σέντρα του Ντάφιτς απ’ τ’ αριστερά, ο Όφερμαρς έπιασε δυνατό βολέ που πέρασε ελάχιστα εκατοστά πάνω απ’ τ’ οριζόντιο δοκάρι των Πορτογάλων. Απ’ την άλλη πλευρά ένας «κινηματογραφικός» συνδυασμός τον Ντέκο-Μανίς-Παουλέτα, υποχρέωσε τον Φαν ντερ Σαρ να επιστρατεύσει όλες του τις ικανότητες, για ν’ αποσωβήσει μ’ ενα έξοχο ρεφλέξ το 0-2. Σειρά των Ολλανδών να βγουν στην επίθεση. Μια μπαλλιά-τρύπα έφτασε στον ξεμαρκάριστο Φαν Νίστελροϋ που σούταρε δίχως να χρονοτριβήσει. Η χαρά μου, όπως κι εκείνη των παιχτών με τ’ άσπρα ήταν πολύ μεγάλη, αλλά πολύ μικρής διαρκείας, μια κι ο επόπτης είχε μείνει στήλη άλατος με σημαία στην κορφή.
«Χρειάζεσαι επιμόρφωση!» του φώναξα κατά την συνήθη ρήση του Klaus σε κάθε υπόδειξη όφσαϊντ εναντίον της ομάδας του. Η επανάληψη έδειξε, ότι τη στιγμή που η μπάλλα έφευγε απ’ το πόδι του Όφερμαρς, ο σέντερ φορ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρισκόταν μερικά εκατοστά πίσω απ’ την άμυνα των γηπεδούχων. Η κακή συνήθειά του να καιροφυλαχτεί στις πλάτες των αντιπάλων του πριν «χτυπήσει», είχε βρει επιτέλους την δίκαιη τιμωρία της -«μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη...», στερώντας απ’ την ομάδα του την ισοφάριση. Ένα κακό προαίσθημα είχ’ αρχίσει να με περιτριγυρίζει, καθώς είδα τον ακούραστο Φίγκο να χύνεται στην δεξιά πτέρυγα των αντιπάλων του. Σ’ ένα απίστευτο ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας, ντρίμπλαρε με το στήθος και προσποιούμενος ότι κινείται προς γραμμή του άουτ, έβγαλε ανενόχλητος την «ασημένια θεά» βόλτα στη γωνία της περιοχής. Το ξαφνικό του γύρισμα, συνοδευμένο από ένα άψογο αριστερό φάλτσο, αιφνιδίασε όλη την ολλανδική άμυνα που περιορίστηκε στο να κοιτάζει με δέος την τέλεια παραβολή που διέγραψε στον αέρα το σφαιρικό αντικείμενο, πριν προσκρούσει με πάταγο στο απέναντι δοκάρι. Η διάθεσή μου πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο βλέποντας το παίχτη, που από παρ’ ολίγον «αποδιοπομπαίος τράγος» του τουρνουά αναδεικυόταν σε ήρωα, να ’χει φοβερά κέφια! Πάντως άσχετα απ’ την καταπληκτική του εμφάνιση, ήμουν της γνώμης ότι χρωστούσε, το λιγότερο, ένα γερό τραπέζωμα στην «Αγία Τριαδα» που είχε μπει μετά την αλλαγή του στον προημιτελικό και στο προπονητή του, που είχαν φροντίσει μ’ αυτό τον τρόπο για τη συνέχεια της καριέρας του στην Εθνική.
Στο διάλειμμα έβγαλα το άχτι μου στο ποδοσφαιράκι, παίζοντας διάδα με την κόρη μου εναντίον των γιων, για να ξεχάσω την καρφωτή κεφαλιά του Κριστιάνο Ρ. που μόλις είχα δει σε replay. Η συνάντηση ξανάρχισε με το ελεύθερο του Ρικάρντο να βγάζει τον Παουλέτα τετ-α-τετ με τον Ολλανδό γκολκήπερ, ο οποίος μπλόκαρε το απευθείας σουτ του πρώτου, έχοντας βγει μέχρι το σημείο του πέναλτυ. Είχαν περάσει 60 περίπου λεπτά αγώνος όταν συνέβη κάτι πραγματικά περίεργο. Την ώρα που ο Πορτογάλος υπεύθυνος εικόνας, έχοντας ερωτευτεί τα τσαλιμάκια του 19χρονου επιθετικού της χώρας του, μας έδειχνε ξανά την φάση ενος κόρνερ, η μπάλλα βρέθηκε για δεύτερη φορά στο πλεκτό των «οράνιε»! Δικαιολογημένη λοιπόν η οργή όχι μόνο του απαρηγόρητου Φαν ντερ Σαρ που δεν ήθελε να το πιστεψει, αλλά και των εκατομμυρίων τηλεθεατών που υποχρεώθηκαν να δουν σε «κονσέρβα» το κατά την UEFA -προσωπικά επιμένω σ’ εκείνο του Χάρι με την Γαλλία, καλύτερο γκολ του Euro. Τι ακριβώς είχε συμβεί, φάνηκε καθαρά στο slow motion που ακολούθησε. Απ’ τη κάτω αριστερή γωνία της οθόνης η μπάλλα έφτασε στον Μανίς, που κάνοντας δύο βήματα «το τράβηξε» απ’ την κορυφή της περιοχής, σφηνώνοντας το τόπι διαγώνια στο απέναντι «Γ» του ολλανδού τερματοφύλακα που μάταια απογειώθηκε. Για όσους δεν κατάλαβαν, τέτοιο γκολ θα το χειροκροτούσε όρθιος ακόμη κι ο Ευκλείδης! Το σοκ με βρήκε τελείως απροετοίμαστο και σιγά σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδεά του αποκλεισμού της «ομάδας μου» απ’ τον τελικό της Κυριακής. Σε μια απέπλιδα προσπάθεια να το καταπιώ, σκέφτηκα ότι ίσως τελικά οι Ίβηρες να μας ταίριαζαν καλύτερα απ’ τους «κατωχωριανούς», αφού είχανε κάτι χρόνια να μας νικήσουν, ενώ οι Ολλανδοί μας είχαν ρίξει πρόσφατα τέσσερα στο φιλικό του Άιντχοφεν. Η βολίδα του Σέεντορφ που βγήκε λίγο άουτ ξαναζωντάνεψε το ενδιαφέρον μου για το παιχνίδι. Στην επόμενη φάση ο Φαν Βρόνκχορστ σέντραρε απ’ το πλάι ο Ζόρζε Ανντράντε πρόλαβε με προβολή του πάντες και τα πάντα και μ’ ένα άπιαστο «καντηλάκι» κρέμασε τον Ρικάρντο δίνοντας νέα τροπή στον αγώνα. Το 2-1 αναπτέρωσε το ηθικό της λευκής ενδεκάδας, που με τους Μακάυ, Φαν ντερ Φάαρτ και Φαν Χόϊντονκ φρέσκους στη μάχη, τα ’παιζε πια όλα για όλα δείχνοντας τεράστια θέληση. Δυστυχώς αυτή που δεν ήθελε ήταν η Ροτέιρο, κι άμα δε θέλει η μπάλλα... Καθαρά συμβολικά ακριβώς λίγο πριν τη λήξη η τελευταία ολλανδική «οβίδα» δεν κατόρθωσε να γκρεμίσει το «τείχος» των Πορτογάλων, που μέσα σ’ ένα ξέφρενο πανζουρλισμό περνούσαν στον πρώτο τελικό της ιστορίας τους. Παρά την σχετική μου απογοήτευση στάθηκα λιγάκι να χαζέψω το πανδαιμόνιο μέσα κι έξω απ’ το Ζουζέ Αλβλάντε, έχοντας πλήρη κατανόηση για την δίκαιη επικράτηση της διοργανώτριας χώρας. Πάντως η ομορφότερη εικόνα του αγώνα διαδραματίστηκε μετά το τέλος του, καθώς οι ποδοσφαιριστές αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλο. Ήταν μια θεσπέσια στιγμή επίδειξης του fair play από δυο αντιπάλους-συμπαίχτες. Ο ηττημένος Ρύυτ αγκάλιασε στοργικά τον νικητή Κριστιάνο, ευχόμενός του προφανώς καλή τύχη, πριν του ζητήσει την φανέλλα του για ενθύμιο. Ότι κι αν συνέβαινε στον τελικό, οι δυό τους θα ξανάσμιγαν τον Αύγουστο στο Οld Trafford, για να διεκδικήσουν μαζί πλέον νέα τρόπαια. Μ’ αυτή του την ιδιοφυή σύλληψη, ο σκηνοθέτης είχε καταφέρει να με κάνει να ξεχάσω την παιδαριώδη γκάφα του στο δεύτερο γκολ.
Πτώμα στη κούραση βιάστηκα να εξαφανιστώ στη σκηνή, έχοντας κατά νου ότι η μέρα που ξημέρωνε θα ’ταν για μένα τουλάχιστον ακόμα πιο κοπιαστική, αφού προμυνηόταν μια εξοντωτική παράσταση σε δύο πράξεις:
Πράξη πρώτη
Γνωριμία με το «Πέτρινο Βιβλίο της Ιστορίας» με πρωταγωνίστρια την πόλη της Πράγας και
Πράξη δεύτερη
Κυνηγώντας μια θέση στην αιωνιότητα με πρωταγωνίστρια την Εθνική, που πλην των άλλων άφηνε πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο της παράτασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου