ΜΕΙΚΤΗ ΖΩΝΗ

Τεχνική υποστήριξη

Ήτανε όλοι πολύ μάγκες.

Ένας φίλαθλος

Και φτάσαμε αισίως στο πιο κρίσιμο κεφάλαιο αυτής της δουλειάς. Εκεί όπου παρελαύνουν όλοι εκείνοι που λίγο ή πολύ βάλανε το δαχτυλάκι τους ώστε ένα μάτσο ιδέες, εικόνες κι όνειρα να πάρει σχήμα και μορφή. Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, σ’ αντίθεση με το υπόλοιπο κείμενο, πρόκειται περί σαφώς υπαρκτών προσώπων. Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Κανονικά θα χρειάζονταν άλλες τόσες σελίδες για να χωρέσει ο ωκεανός των συναισθημάτων που με γέμισαν οι απαντήσεις των ανθρώπων που αποτέλεσαν την ομάδα υποστήριξης και τους οποίους θα ’θελα να ευχαριστήσω. Μην ανησυχείτε, θα προσπαθήσω να ’μαι όσο πιο σύντομος γίνεται, επιστρέφοντάς τους ένα μικρό κομμάτι απ’ αυτό που μου χάρισαν. Ξεκινάω λοιπόν να μνημονεύω κι όπου με βγάλει.

Ευχαριστώ από βάθους ψυχής:

Τη Σίσσυ, που μ’ όλη την απόστασή της απ’ το άθλημα, η καλλιτεχνική της φύση διέκρινε τόση «ευαισθησία», όση χρειαζόταν για να νοικοκυρέψει τ’ όλο χάος βάζοντας τη δική της αισθητική πινελιά.

Τη «καταπράσινη» Λέττα στη οποία οφείλω το αρχικό ερέθισμα και την παρότρυνση να γράψω βιβλίο (αφήνοντας ευτυχώς το θέμα στην εκλογή μου). Δική της ήταν επίσης η ατέλειωτη λίστα με τις αρχικές διορθώσεις. Ελπίζω να νοιώθει δικαιωμένη παρά την μεγάλη μου παράλειψη να τονίσω πως «ο θρίαμβος της Εθνικής οφείλεται κατά κύριο λόγο στους παίχτες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, άντε και μερικών “βορείων“, ενώ ο “θρύλος“ έλαμψε και πάλι δια της απουσίας του».

Τον Klaus που του το χρώσταγα έτσι κι αλλιώς ύστερ’ απ’ τις τόσες απερίγραπτα γραφικές session μας μπροστά στα κάγκελα. Ο ώμος του υπήρξε λίαν καθοριστικός στην κοινή μας πορεία μέχρι να το σηκώσουμε. Εξαρχής ήταν απ’ τους πιο ένθερμους υποστηριχτές αυτής της προσπάθειας, «προχώρα ακάθεκτος», έστω κι αν τελικά ο μπαγάσας μου ’βγαλε κυριολεκτικά το λάδι ώσπου να το διαβάσει!

Τον Κώστα, τον πρώτο που το διάβασε κι έγινε αυθημερόν φανατικός οπαδός του υποσχόμενος μάλιστα αμέριστη συμπαράσταση, μετά την αρχική του διστακτικότητα, τότε που τον είχα ξυπνήσει μεσάνυχτα για να του ανακοινώσω στο τηλέφωνο το παράτολμo εγχείρημά μου.

Την κυρά-Λένη, δεύτερη κατά σειρά στην σκυταλοδρομία της αναγνώστικής ομάδας, που μολονότι την κούρασα με «τα τόσα ονόματα και φάσεις», έπιασε ουσιαστικά το νόημα και μου ’δωσε συγκινημένη την ευχή της. Αλλά βέβαια, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια μάνα, που στην ώριμη ηλικία των 80 χρόνων, βρήκε το κουράγιο την βραδιά του θριάμβου να βγάλει βόλτα στους δρόμους τις σημαίες των εγγονιών της, διαδηλώνοντας ανοιχτά τον πηγαίο ενθουσιασμό της για τη νίκη τής Εθνικής; Ο γιος της ας τα βλέπει...

Τον Τάκη που του το φύλαγα απ’ τις εποχές που πηγαίναμε μαζί στο Έκτο και στη Λεωφόρο, κι ως συμμαθητές και συμπαίχτες κάναμε «εθνικές» και «διεθνείς» νίκες εναντίον του Κλασσικού και της παρέας του Νικολάρα (Αναστόπουλου). Η γνώμη του ήταν αυτή που άναψε το πράσινο φως (όσοι ψάχνετε για ηθικό αυτουργό μπορώ να σας δώσω την διευθυνσή του) ώστε να βρεθεί στα χέρια σας αυτό το γραφτό.

Το Σταύρο Μ. για τις ατέρμονες συζητήσεις μας περί εκδόσεων και την ιδέα του να το βγάλουμε σε ακουστική μορφή. Έπίζω να κάτσει τελικά...

Το Βασίλη, τις Αλεξάνδρες (μικρή και μεγάλη), τον Γιάννη, τη Στέλλα, το Σωτήρη, τη Βιβή, τον Αντρέα, την Ελένη, το Σταύρο, τους Κώστηδες («γκαρντάσι», «Νέαρχο» και «γουρλή»), τη Ζωή, το Βαγγέλη, την Αλίκη, το Λουκιανό, τον Πάνο και το Κίμωνα για την ενθαρύνση, τις εύστοχες παρατηρήσεις και τα ειλικρινή τους σχόλια.

Τους Χρήστο και Κυριάκο, στη συνειδητή κριτική των οποίων οφείλω την ομαλή μου προσγείωση στον πρωτόγνωρο για μένα κόσμο της συγγραφής.

Τους εμπειρογνώμονες Γιώτη, για την προθυμία του να του ρίξει μια ματιά, έστω και... διαγώνια, και Κωνσταντίνο, (πρώτο διδάξαντα του είδους εν Ελλάδι) για το αυθόρμητο ενδιαφέρον του και τις πολύτιμες υποδείξεις του στο εκδοτικό λαβύρινθο, σε μια περίοδο μάλιστα που η ζωή του βρισκόταν σε συνεχή ταλάντωση. Κάτι μ’ έσπρωχνε να δώσω μια απάντηση στο «οιδιπόδειό» του.

Όλους εκείνους (μέλη της ΠτΠ και μη) που για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν στην πρώτη τους επαφή με το έργο μου να ξεπεράσουν το διπλό κλικ στο desktop του κομπιούτερ τους, ελπίζοντας να τ’ ανοίξουν στη συμβατική του μορφή.
Μια ιδιαίτερη μνεία ανήκει στον Σπύρο (παλιά δόξα του Αχιλλέα Τρικάλων) που ’βαλε το γραφτό μου σε ξεχωριστή θέση στην βιβλιοθήκη της καρδιάς του και στον Κώστα Κ. για την αρχική επεξεργασία του κειμένου και τις εκτυπώσεις, που επέλεξε να μην το διαβάσει προτιμώντας να το δει κατευθείαν στο σινεμά...

Αισθάνομαι υπόχρεος:

Σ’ άπαντα τα μέλη της αποστολής της Εθνικής στο Euro της Πορτογαλίας για τις αξέχαστες στιγμές που μου χάρισαν, δίχως την ύπαρξη των οποίων ίσως να μην είχα μπει καν στον κόπο ν’ ασχοληθώ με το γράψιμο.

Τέλος, σ’ όλους τους αθλητικογράφους αλλά κι απλούς φιλάθλους για τον φιλικό, αφιλοκερδή δανεισμό ή αν θέλετε την συγκατάθεσή τους στην κλοπή κι (άνευ αδείας) επαναχρησιμοποίηση (επίζω να μη με τραβάνε στα δικαστήρια στη περίπτωση που γίνει σουξέ) μέρους απ’ τον αστείρευτο θησαυρό των εκφράσεών τους που κατακλύζουν τα ΜΜΕ.

Θα ’ταν τουλάχιστον ασέβεια αν δεν αναφερόμουν έστω κι επιγραμματικά στην μεγάλη κατανόηση που έδειξε ολόκληρη η οικογένειά μου τόσο με την ανεκτική της στάση απένατι στην εκνευριστική απομόνωση και την χρόνια κακοκεφιά μου κατά την διάρκεια του γραψίματος, όσο και με την δημιουργία ατμόσφαιρας, ώστε τούτο τ' άψυχο κουτί με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες ν’ αποκτήσει ζωή και χρώμα.